Μετοίκηση σε άλλη -γειτονική ή λιγότερο γειτονική- πόλη. Είχαν προηγηθεί η ΑΕΚ στη Λαμία, ο Ιωνικός Νέας Φιλαδέλφειας στην Αμαλιάδα και ενδεχομένως κάποιος άλλος που πάλι δεν θυμάμαι. Απέτυχαν, οι προηγούμενοι, παταγωδώς. Δεν εννοώ τα αποτελέσματά τους μέσα στο γήπεδο, τα ούτως ή άλλως ασήμαντα, αλλά την ανταπόκριση που (δεν) είχαν στην τοπική κοινωνία. Η ΑΕΚ, μάλιστα, έπαιξε και αγώνες της Ευρωλίγκας στην πρωτεύουσα της Φθιώτιδας. Οι Φθιωτοί της γύρισαν την πλάτη, όσο της τη γύρισαν οι ίδιοι της οι εν Αθήναις οπαδοί. Ομάδα ανήμπορη να συγκινήσει το ορκισμένο της κοινό και να γεμίσει ένα γηπεδάκι σαν της Ζοφριάς δεν υπήρχε περίπτωση να συσπειρώσει ένα άσχετο με τα χρώματά της ακροατήριο. Το βάρος της φανέλας και το ηχηρό όνομα αποδείχθηκαν ανεπαρκή επιχειρήματα.Ο Ίκαρος, όμως, γεμίζει το κλειστό της Κανήθου. Όχι μόνο στις επισκέψεις του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, αλλά και σε ματσάκια που μετά βίας συγκινούν τους φανατικούς ακολούθους του αθλήματος. Ταξίδεψα το Σάββατο στη Χαλκίδα και περίμενα να φιλοξενηθώ σε άδειο γήπεδο, παρέα με 150 περίεργους.
Διαψεύστηκα με τον πιο ευχάριστο τρόπο. Μετά βίας βρήκε θέσεις για να καθίσει η τετραμελής συντροφιά που έφτασε καθυστερημένη. Για αγώνα με τον ουραγό της βαθμολογίας Ηλυσιακό! Σύμφωνοι, ήταν «ο θάνατός σου η ζωή μου» το κονταροχτύπημα των δύο, αλλά ο ουδέτερος θεατής δεν συγκινείται εύκολα με κάτι τέτοια. Ιδίως όταν η ώρα έναρξης είναι η 4η απογευματινή, ημέρας με ωραία χειμωνιάτικη λιακάδα.
«Εάν φέτος σωθούμε, θα χρειαστούμε του χρόνου καινούργιο γήπεδο», μου έλεγε μεταξύ αστείου και σοβαρού άνθρωπος της ομάδας. Χαλκιδαίος άνθρωπος της ομάδας. Το τονίζω αυτό το τελευταίο, διότι αποτελεί κλειδί της επιτυχίας.
Ο καινούργιος Ίκαρος έκοψε τις γέφυρες που τον ένωναν με την απέναντι όχθη του Νότιου Ευβοϊκού και πέρασε στα χέρια ντόπιων παραγόντων. Αυτοί κινήθηκαν στην τοπική αγορά με μεράκι, οξυδέρκεια και γνώση της πιάτσας. Βρήκαν χορηγίες, μοίρασαν προσκλήσεις εκεί όπου έπρεπε, έφτιαξαν μαθητική κερκίδα, έδωσαν κίνητρα σε παίκτες που υπό άλλες συνθήκες θα έμεναν μόνιμα στην Αθήνα, έκαναν τον Ίκαρο Καλλιθέας, Ίκαρο Χαλκίδας. Ή απλώς, Χαλκίδα.
«Χαλκιδάρα ολέ!», φώναζε ο πυρήνας των φωνακλάδων, στολισμένος με τα πατροπαράδοτα μπλε λάβαρα του τοπικού ΑΟΧ. Ήταν από τον σύνδεσμο (του ΑΟΧ) «Τρελά Νερά» και μπήκαν στο γήπεδο δωρεάν, ευγενική προσφορά της διοίκησης του Ικάρου για να γίνει πιο ζεστή η έδρα της Κανήθου - υπό τον όρο, βεβαίως, να φερθούν κόσμια και να αποφύγουν τις προκλήσεις. Είδατε πόσο απλό είναι;
Φεύγοντας, ευχήθηκα ολόψυχα να μείνει ο Ίκαρος στην Α1. Το ίδιο βέβαια ευχήθηκα, εξίσου ολόψυχα, όταν πήγα στην Πάτρα, στη Δράμα, στο Ρέθυμνο, οσονούπω στη Ρόδο. Η επαρχία δίνει ζωή και χρώμα σε ένα πρωτάθλημα που πασχίζει να κεντρίσει ξανά, μετά από χρόνια, το ενδιαφέρον των φιλάθλων. Μακάρι να πετύχει και να βρει μιμητές το τόλμημα του Ικάρου.
Νίκος Παπαδόγιαννης
από www.sportday.gr
